نظریه بهینگی و بومی سازی تغییرات واکه ای و ساختارهای هجایی:وام واژه های انگلیسی در زبان فارسی

هنگامی که وام واژه ها از زبان مبدأ وارد زبان مقصد می شوند، معمولاً با نظام واجی زبان مقصد منطبق می شوند، به این پدیده، تطبیقِ وام واژی می گویند. به عبارت دیگر، وقتی زبانی واژه هایی را از زبان دیگر وام بگیرد، آواهای آن را دگرگون می سازد و آن ها را مطابق با آواهای زبان خودش در می آورد. پژوهش حاضر به بررسی "بومی سازی تغییرات واکه ای و ساختارهای هجاییِ وام واژه های انگلیسی در زبان فارسی بر مبنای نظری? بهینگی" می پردازد. داده های پژوهش از سه فرهنگ معتبر(انوری(1386)، مشیری(1371) و زمردیان(1384)) جمع آوری شده است. نحو? انتخاب واژه ها از سه فرهنگ مذکور بدین ترتیب بوده است که چنان چه هر سه فرهنگ نویس یا حداقل دو نفر از آن ها بر انگلیسی بودن واژ? مبدأ توافق داشته اند، آن واژه جهت مطالعه انتخاب شده است. چهارچوب نظری به کار رفته در این پژوهش، نظری? بهینگی است که یکی از رویکرد های محدودیت بنیاد است. در این پژوهش در پی پاسخ به دو سوال هستیم: 1- زبان فارسی بر اساس چه محدودیت هایی در نظری? بهینگی تغییرات واکه ها را در وام واژه های انگلیسی اعمال می کند؟ و 2- نظری? بهینگی چگونه می تواند تغییر و تحولات ساخت هجاییِ وام واژه ها را در زبان فارسی تجزیه وتحلیل کند؟ پاسخی که پژوهش حاضر به سوالات مذکور می-دهد به ترتیب عبارت است از: 1- زبان فارسی برای دستیابی به برون داد های بهینه به تعارض محدودیت های نشان-داری و پایایی می پردازد و برای فرآیند های اعمال شده بر واکه های ساده و مرکب رتبه بندی منحصر به فردی ارائه می دهد: 2- زبان فارسی برای بازسازی ساخت هجایی وام واژه ها، از یک سری محدودیت نشان داری و پایایی تبعیت می کند و رتبه بندی منحصر به فردی ارائه می دهد که در این رتبه بندی، محدودیت های نشان داری جزو محدودیت-های قوی تر و محدودیت های پایایی که بعد از آن ها می آید، به عنوان محدودیتِ قوی، متوسط و ضعیف در کنار محدودیت های نشان داری، ظاهر می شوند. زبان فارسی از بین دو محدودیت پایایی ِحذف و درج در خوشه های همخوانی وام واژه ها فرآیند درج (درج واک? میانجی و واک? آغازی) را ترجیح می دهد.